Schoen zetten

Juul van der Stok 

In onze schoenen gaan we door het leven. Door de schoorsteen, de enige open verbinding met de wereld daarboven, wordt dus geschonken op het levenspad.

“Chantalle kreeg een barbiepop in haar schoen en Marc een computerspelletje.” Het valt niet mee de folders uit het gezicht te houden en de overvolle etalages te vermijden; om het kleine kind blij te laten zijn met het kleine lekkernijtje of presentje dat je de vorige avond liefdevol maakte.

Toch hield ik vol, tegen veel verdrukking in, en nu ze allemaal groot zijn ben ik blij met die principiële strijd.

De eerste mandarijnen in huis bracht Piet versierd en wel in de schoen.

Ja... Sint doet het overal anders...

Je geeft je kind zoveel meer wanneer je ‘s avonds van speculaasdeeg de eerste letter van zijn naam bakt, zelf kruidnootjes maakt en een jute zakje. En met kneedmarsepein (te koop bij de banketbakker, of zelf te maken, zie kookboek) is zo veel te maken! Hun lievelingsdiertje in marsepein?

Versierde taaipoppen, hartjes van borstplaat met taartspikkels, kiekeboe-Pietje in luciferdoosje, klauterpietje van pijperagers...

... maar zó vaak zetten we onze schoen niet eens...

En áls we hem zetten, dan is het de schoen waarop we die dag liepen... en dat geldt ook voor vader.

Als het kind tussendoor nóg eens z’n schoen wil zetten, dan kan het gebeuren dat Piet een grap uithaalt... of gewoon niet langskomt.

© Het Zonnejaar 1980 - 2024