De Goden hebben de wereld geschapen met het doel: De Liefde waaruit zij zelf bestaan buiten zich bewust te kunnen ervaren. Daartoe hebben zij de stenen, de planten, de dieren en tenslotte de mens (naar Godsbeeld) geschapen. Zij legden de Goddelijke vonk in de mensen opdat deze in volle vrijheid de Liefde in zich zelf zouden kunnen ontwikkelen.
Dat is het doel van de aarde; een ster te worden die fonkelt, schittert en gloeit door het bewustzijn van Liefde in de mensenharten.

Mensen waren in het oerbegin als kinderen, geborgen in Gods schoot. Zij leefden met de Goden, waren één met hun omgeving, één met de natuur en één met Gods wil. Een afspiegeling van deze Paradijselijke toestand kunnen we nog zien in het beeld van de moeder met haar kind. Het kind leeft in het levenslichaam van de moeder, alles wat de moeder denkt, voelt en beleeft neemt het kind op, neemt het niet alleen op maar wordt er door gevormd.

Na deze fase van harmonische eenheid volgt de periode van afzondering (zondeval). Het kind wordt zelfstandig, stelt zich tegenover de wereld, valt in het beleven van polariteiten, en ontwikkelt zelfgevoel en egoïsme. Het raakt in de wereld 'van God los'. En verdwaalt. --- In sprookjes heet dat: Het is het koninkrijk van de Vader kwijt geraakt.
Het kind geraakt in nood. De mensheid is in nood, ja, vele vele kinderen leven in onze moderne tijd in een grote duisternis en nood.

In Syrië, Libië, het midden Oosten en in Oost Europa zitten honderden kinderen vele dagen en nachten in schuilkelders temidden van stervende steden en dorpen. Oorlog, terreur, vlucht en verbanning slaan zichtbaar en onzichtbare wonden. Kinderen ontwikkelen om te overleven een afweermechanisme waardoor zij verdoofd en gevoelloos in een toestand van psychische koude en eenzaamheid terechtkomen waar uit zij de weg zonder hulp niet meer kunnen vinden.

Een 10 jarig meisje Daniela uit Zagreb, een van de vele getroffen kinderen in Oost Europa schrijft echter een gedicht waaruit blijkt dat de Goddelijke vonk in de mensen ziel nog niet gedoofd is. Zij zegt:

"Als ik een toverstafje zou krijgen
Dan zou ik onmiddellijk een wervelstorm van bloesems de stad binnenvoeren
Het zou de lucht van de haatbacillen reinigen
De haat zou vluchten, diep tot beneden op de zeebodem zinken
Het blauw zou aan de hemelhoogten terugkomen
En de mensen zouden leren lief te hebben
Zoals de Liefde zelf lief heeft."

Kinderlijke wijsheid heeft hier de haat als demon herkend die de mensenzielen verduistert.
Kinderen lijden aan de Apocalyptische toestanden in de wereld. Toch is het dit kind wat de magische kracht van het toverstafje erkent. Waar spreekt dit kind over? Bestaat er zo’n toverstafje wat de mensen kan brengen naar het bewust leren liefhebben waar toe zij geschapen zijn? Wij zullen proberen dit toverstafje te vinden.

Christus antwoordde zijn discipelen toen zij Hem vroegen of zij het koninkrijk van de Vader (de hemel) nog binnen zouden kunnen gaan: Wordt als de kinderen: Als ge het buitenste binnen maakt, en het binnenste buiten, en het bovenste gelijk met het onderste maakt, en het onderste gelijk met het bovenste, en als ge het mannelijke en het vrouwelijke als één en het zelfde maakt ---- dan zult ge het koninkrijk Gods binnen gaan.

In een ideale opvoedingssituatie is het kleine kind onder de 3 jaar nog zo’n kind wat nog onbewust in het koninkrijk der hemelen van de Liefde is opgenomen. Is het voor volwassen mensen in deze 21ste eeuw voor de toekomst in deze verharde samenleving werkelijk mogelijk deze Paradijstoestand ooit bewust te bereiken? Het lijkt een onmogelijkheid. ---

En toch is ons bij de geboorte in Bethlehem zo’n toverstafje aangereikt wat de Liefde wekken kan opdat het mogelijk zal zijn dat mensen weer naar het koninkrijk van het hemelse Kind zullen kunnen opstijgen. Een Paradijskind, een Paradijsziel die nooit een aarde leven heeft doorgemaakt heeft de offers gebracht om naar de duisternis, in het rijk van de mensen af te dalen. Naar hen af te dalen uit het Rijk van de kosmische Christus opdat mensen kinderen weer een nieuwe kans krijgen om op te stijgen naar het koninkrijk van de Liefde. Deze Paradijsziel is het Nathanische kind beschreven in het Lucas evangelie.

Het is een toverstafje geladen met kosmische krachten wat de Paradijsziel aan de mensen op aarde schenkt. Een toverstafje geladen met de hemelse Christuskrachten van de sterren, van de zon, en van de maan.
Drie geweldige dingen leert het kleine kind in de eerste drie levens jaren:
1ste zich op te richten, gaan staan, en lopen
2de: Het spreken
3de: Het denken.
In het hele latere leven leert het kind niet meer zó veel als in deze korte tijd van de eerste drie levens jaren.

Als de Paradijsziel uit de hoogste hemelse regionen afdaalt neemt het het toverstafje gevormd uit kosmische sterrenwijsheid voor het kind op aarde mee waardoor het zich tegen de zwaartekracht in kan oprichten en zijn evenwicht vinden in de nieuwe materiele wereld waar in het is terecht gekomen. In het latere leven zal het toverstafje ook het vermogen kunnen helpen ontwikkelen om niet alleen de fysieke dingen waar te nemen, te zien, te horen en te voelen, maar ook de spirituele werkingen die er aan ten grondslag liggen. Het sterrentoverstafje heeft het vermogen om de wereld van de stenen te doorlichten en de materie op te richten en te vergeestelijken.

Het 2de kosmische geschenk: van de afdalende Paradijsziel is het toverstafje gevormd uit zonnekrachten die op het spreken van het kind en de zich ontwikkelende mens inwerken. Alles is uit het woord, 'de Logos' ontstaan zegt het Johannes-evangelie. De groeikrachten van de planten, de bewegelijke wereld van het water, de etherische zonnekrachten werken in de natuur, maar ook in de gedachten, de fantasie en de taal van de mensen. Maar wij mensen hebben het Woord, en daardoor de wereld en ook ons ik vervuild door vloeken, babbelen en onzin en onwaarheden gepraat. We hebben de geestelijke betekenis van het Woord verloren.

Het zonnetoverstafje van de Paradijsziel geeft echter levenskracht voor geestelijke groei aan de mensheid, de impuls en de mogelijkheid de taal weer spiritueel te maken, op te tillen naar de taal van de hemel zodat mensen weer met engelen kunnen spreken in gebed en in meditatie.

Het 3de kosmische geschenk van de afdalende Paradijsziel is het toverstafje gevormd uit de wijsheid van de maan. Het heeft het vermogen om het zieleleven van het kind te harmoniseren, het denken, voelen en willen met elkaar in evenwicht te brengen, het op te tillen boven de mogelijkheden van het dier. Steeds zal het voor de zich ontwikkelende mens nodig zijn om zichzelf boven het warnet van driften, emoties, en instincten uit te tillen, hen te leren bemeesteren. De mens is niet uit het dier ontstaan, geen aangeklede aap, maar een geestelijk wezen, bestemd om een 10de hiërarchie te worden, in de toekomst een aangeklede engel die hemel én aarde, dood én leven kent. Het toverstafje van de Paradijsziel leert de mensen zeggen: Niet ik maar Christus in mij.

Het 4de kosmische geschenk van de afgedaalde Paradijsziel is zijn eigen fysieke geboorte in de schoot van Maria. Het Jezuskind in Bethlehem. Zijn toverstafje raakt de harten van alle mensen aan en geeft ons en de aarde een nieuwe kans, een nieuwe kans om het kosmische Liefde Kind ook in onze eigen ziel geboren te laten worden. De mysticus Silesius zegt daarover: Al wordt het kind nog duizend maal in Bethlehem geboren en niet in u --- dan zijt gij nog eeuwiglijk verloren. Het geesteskind als nieuw bewustzijn in onze eigen ziel te ontwikkelen; daar gaat het om.

Wij kunnen dat van het héél kleine kind leren.
Hoe ontwikkelt het kleine kind zich in de eerste drie jaren?
Als 1ste gaat het staan dankzij de kosmische sterrenkrachten;
Als 2de gaat het spreken dankzij de kosmische zonnekrachten;
Als 3de gaat het denken dankzij de kosmische maankrachten, en doordat het "ïk" gaat zeggen leert het een begin te maken om met de zielekrachten zoals denken, voelen, en willen harmoniserend om te kunnen gaan.

De volwassen mensenziel die zich wil voorbereiden om het Geesteskind in zichzelf geboren te laten worden kan leren de omgekeerde weg te gaan: Niet afdalend vanuit de kosmos, maar opstijgend naar de geestelijke wereld, naar de kosmos terug maar nu vol bewust.
Als 1ste dankzij de maankrachten (het vermogen: denken, voelen en willen harmoniseren)
Als 2de dankzij de zonnekrachten (Het vermogen om gedachten en de taal weer spiritueel te maken.)
Als 3de dankzij de kosmische sterrenkrachten die door het Nathanische kind bij de geboorte in Bethlehem opnieuw aan de aarde geschonken zijn. (het vermogen om met de zintuigen de materie en het leven naar de geest spiritueel te ontraadselen, door het waarnemen van kosmische oerbeelden waaraan de zintuigelijke wereld ten grondslag ligt.
Het oefenen van de vermogens van imaginatie, inspiratie en intuïtie is hiertoe een scholingsweg.

Zo kan het Paulus woord in ons verwezenlijkt worden: "Niet ik maar Christus in mij".
Het toverstafje is het toverstafje van de Liefde zelf.

Christja Mees-Henny

Literatuur:
R. Steiner: De geestelijke leiding van mens en mensheid.
R. Steiner: Macrokosmos en Microkosmos. 6de en 8ste voordracht.